KujKuj

Dziś będzie o króliczku i to wcale nie wielkanocnym. KujKuj jest najlepszym przyjacielem pewnej pięcioletniej dziewczynki. Stali się nierozłączni od drugiego miesiąca jej życia, kiedy króliczek trafił do jej łóżeczka. W ciągu lat pojawiło się w życiu dziewczynki wiele maskotek, które mogły go zastąpić ale KujKuj pozostał przyjacielem na zawsze.

Jak na prawdziwego przyjaciela przystało, króliczek trwał przy swej przyjaciółce, zdolny do ogromnych poświęceń. Z listu mamy dziewczynki wiem, że dzięki króliczkowi, mała przetrwała dużo stresujących chwil w swoim dziecinnym świecie. Uspokajało ją dłubanie w łapkach uszatego przyjaciela w poszukiwaniu kuleczek sensorycznych, które tam były.

Mama dziewczynki reanimowała KujKuja, zszywała, cerowała, doszywała łapki, nóżki i uszy. Kiedyś były białe. Jedno było krótsze. Kiedy odpadło, mama obszyła je niebieskim materiałem.

Przed króliczkiem jeszcze wiele lat przyjaźni z dziewczynką. Trzeba zrobić wszystko by wytrwał. I tak trafił w moje ręce. Gdy go wyjęłam z pudełka myślałam, że wpadł w paszczę jakiegoś psa. Było z nim nieciekawie.

Naprawa maskotki

W pierwszej kolejności ustaliłyśmy z mamą dziewczynki kolor tkaniny. Myślałam o szarym ale dziewczynka podjęła decyzję, że ma być biały, tak jak kiedyś. W tej chwili biały kolor to już raczej szary ale panienka słusznie zauważyła, że za jakiś czas i tak ten biały zrobi się szary i będzie jak reszta maskotki.

Najważniejsze aby nowe elementy były takie same jak te oryginalne. Czekało mnie zatem haftowanie ozdobnej fastrygi.

Na życzenie dziewczynki, Kujkuj otrzymał nowe nóżki, łapkę i ucho. Wszystko dokładnie przerzuciłam na nowe elementy. Do środka włożyłam nowy „zapas” kuleczek sensorycznych. Mam nadzieję, że już nie będzie powodu do dłubania króliczka 🙂

234/2022